Ύπνος

Ποτέ δεν τα πήγαινα καλά μαζί του. Από μικρή θυμάμαι τον εαυτό μου να περνάω ώρες ξύπνια μέσα στη νύχτα, είτε διαβάζοντας, είτε βλέποντας (trash) TV. Δεν μου συνέβαινε κάτι συγκεκριμένο που να με κρατάει ξύπνια. Απλώς δεν ήθελα να κοιμηθώ. Δεν νύσταζα. Κοιμόμουν λίγες ώρες την ημέρα και ποτέ δεν αισθανόμουν ότι έχω ανάγκη από περισσότερο ύπνο. Ποτέ δεν καταπιέστηκα. Κοιμόμουν πάντα όσο ήθελα. Λίγο!

Αυτό συνεχίστηκε μέχρι που γέννησα. Γιατί μετά έμενα ξύπνια αναγκαστικά. Δεν μπορώ να πω ότι το μωρό μου με ταλαιπώρησε αλλά έχασα το δικαίωμα της επιλογής! Εκεί που κοιμόμουν όποτε ήθελα για όσο ήθελα, ξαφνικά αυτό άλλαξε από την μια μέρα στην άλλη (κυριολεκτικά). Και εκεί που νύσταζα (!) και ήθελα να κοιμηθώ δεν μπορούσα γιατί έπρεπε να θηλάσω για μια ολόκληρη ώρα. Ή εκεί που ήμουν wide awake και δεν νύσταζα καθόλου (από την υπερένταση) έπρεπε να πιέσω τον εαυτό μου για να κοιμηθώ λίγο ώστε να έχω δυνάμεις για αργότερα. Το δεύτερο ειδικά ήταν ιδιαιτέρως δύσκολο...

Πριν γεννηθεί το μωρό μου πολλοί στον περίγυρό μου ήθελαν να με προετοιμάσουν ότι με τον ερχομό του μωρού "ύπνος τέρμα"! Εγώ εκνευριζόμουν λίγο (αλλά αυτό είναι άλλο topic), όμως δεν αγχωνόμουν γιατί ήξερα ότι είχα πάντα μικρές απαιτήσεις από τον Μορφέα. Μετά κατάλαβα την διαφορά του να μην έχεις το δικαίωμα της επιλογής. Η περίοδος της "μωρουδιακής" αϋπνίας πέρασε αλλά άφησε πίσω της αλλαγμένες συνήθειες ύπνου.

Και σήμερα πλέον κοιμάμαι όπου βρω!

:Ο)