Τετάρτη 10 Ιουλίου 2013

Overprotect

Eίμαστε μια σχετικά μεγάλη παρέα ζευγαριών που έχουμε όλοι νήπια. Tυχαίνει να είναι όλα σχεδόν στην ίδια ηλικία (μεταξύ 3 και 4) και το δικό μου παιδάκι είναι το μικρότερο από όλα (μόλις έκλεισε τα 3). Όλοι στην παρέα με θεωρούν... junior mom (!) και υπερβολικά υπερπροστατευτική! Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να δέχομαι πολλές (μα πάρα πολλές) υποδείξεις. Από το πότε θα έπρεπε να έχω αρχίσει το potty training (πιστεύουν ότι άργησα που ξεκίνησα λίγο πριν τα 3) μέχρι το πως κοιμάται το βράδυ (πιστεύουν ότι κάνω λάθος που αφήνω την κόρη μου να έρχεται όποτε θέλει στο κρεβάτι μου)!


Την ταμπέλα της υπερπροστατευτικής μαμάς,  μου την κόλλησαν τότε που η κόρη μου περπάτησε για πρώτη φορά και που ήταν για κάτι μήνες σε εκείνη την (τρομακτική) φάση «μεθυσμένου περπατήματος» και παραπατήματος. Εγώ, σαν νέα μαμά, ήμουν μέσα στο άγχος και έτρεχα από πίσω από τη μικρή μου συνέχεια. Τότε, με προέτρεπαν να την αφήνω να πέφτει και να χτυπάει στα πλαίσια του μη επικίνδυνου.. (αν υπάρχουν τέτοια) για να μάθει τον κίνδυνο. Εννοείται ότι δεν μπορούσα να το κάνω αυτό, κι έτσι το... άρπαξα το προσωνύμιο!

Τις πιο πολλές φορές δεν ενοχλούμαι, αφού οι υποδείξεις προέρχονται από πολύ αγαπημένα μου πρόσωπα έτσι κι αλλιώς. Αλλά σε γενικές γραμμές αυτό που με προβληματίζει (και ομολογουμένως με κουράζει) είναι η επιμονή όλων στην άποψή ότι είμαι υπερπροστατευτική. Θα μου πείτε, αφού το λένε όλοι οι δικοί σου, μήπως τελικά είσαι? Well… έχω την «ανάποδη» γνώμη! Και θα σας εξηγήσω τι εννοώ.

Να σας πω αρχικά ότι είμαι ο τύπος της μητέρας που θεωρώ λάθος να σπρώχνω διαρκώς το παιδί μου μακριά  μου για να μην κολλήσει στη φούστα μου και να ανεξαρτητοποιηθεί όσο το δυνατόν πιο γρήγορα (με ότι συνέπειες έχει αυτό). Είμαι επίσης κάθετα αντίθετη με τη λογική ότι το παιδί πρέπει να έχει αποστάσεις από τους γονείς για να είναι πιο υγιής η σχέση τους. Πχ. δεν υποστηρίζω σε καμιά περίπτωση τη μέθοδο cry it out, ούτε θα άφηνα ποτέ το παιδί μου στη γυναίκα που το κρατάει  για να πάω ταξίδι αναψυχής μόνη με τον άντρα μου, ή με παρέα. Το θεωρώ ανούσιο και κακό για την ψυχολογία του (και καθόλου καλό για τη δική μου).

Η αλήθεια είναι ότι την προσέχω πολύ την μικρή μου και γενικώς φοβάμαι μήπως πέσει, χτυπήσει, πονέσει, κινδυνέψει κλπ κλπ. Όταν πχ. βρισκόμαστε στις κούνιες ή στον παιδότοπο κάθομαι κοντά στο σημείο που παίζει, την παρακολουθώ στενά και προσπαθώ να μην αποσπάται η προσοχή μου. Τώρα πια δεν την ακολουθώ κατά πόδας όπως έναν-ενάμιση χρόνο πριν, αλλά γενικώς βρίσκομαι σε ετοιμότητα just in case. Και όταν λέω just in case δεν εννοώ μόνο στην περίπτωση που χτυπήσει εκείνη, αλλά και στην περίπτωση που κάνει κάτι σε κάποιο άλλο παιδάκι. Είμαι πάντα έτοιμη να επέμβω αν χρειάζεται. Αυτό είναι το ένα σημείο στο οποίο συναντώ διαφωνία με τους φίλους μου. Θεωρούν ότι τα παιδιά μας είναι αρκετά μεγάλα πλέον, ώστε να μην χρειάζεται η προσοχή μας να είναι τόσο τεταμένη και ώστε να μην χρειάζεται να επεμβαίνουμε όταν τσακώνονται! 

Επίσης η κόρη μου είναι αυτό που λέμε συνεσταλμένο παιδί και δεν της αρέσει η φασαρία, οι φωνές και η μεγάλη εντροπία. Όσο μεγαλώνει βέβαια γίνεται όλο και πιο κοινωνική και φασαριόζικη η ίδια. Αλλά όταν βρισκόμαστε σε άγνωστο χώρο με πολύ κόσμο και γενικώς πολύ βαβούρα, κολλάει πάνω μου. Κι εγώ την αφήνω, αφού έτσι αισθάνεται ασφαλής. Αυτό είναι ακόμα ένα πράγμα που οι φίλοι μου τονίζουν ότι «κάνω λάθος»! Θεωρούν ότι με το να επιτρέπω την προσκόλληση, όταν βλέπω ότι αισθάνεται ανασφάλεια,  δίνω λάθος μήνυμα. Θα έπρεπε, σύμφωνα με την άποψή τους, να την σπρώχνω μακριά μου προτρέποντάς την να συμμετέχει στην βαβούρα για να της δώσω το μήνυμα ότι αυτό δεν είναι επικίνδυνο και άρα δεν υπάρχει λόγος να αισθάνεται ανασφαλής.

Υπάρχουν κι άλλα πολλά παραδείγματα να σας πω, αλλά θα σας κουράσω. Η ουσία είναι ότι δεν συμφωνώ με τους φίλους μου. Για την ακρίβεια όχι μόνο δεν αισθάνομαι εγώ υπερπροστατευτική, αλλά επιπλέον πιστεύω ότι εκείνοι ΔΕΝ είναι αρκετά προστατευτικοί με τα δικά τους παιδιά.

Το βρίσκω αδύνατο να μην αγχώνομαι με το παιδί μου και να το αφήνω  να αλωνίζει και πχ. να κάνει ποδήλατο ανεξέλεγκτο σε μια πλατεία χωρίς να το κοιτάζω, μόνο και μόνο επειδή του είπα να μην φύγει από το σημείο. Απορώ που μπορεί κάποιος να το κάνει αυτό και επιπλέον να πίνει τον καφέ του ανενόχλητος. Ή αν δω την κόρη μου να τραβολογάει ή να ταλαιπωρεί ένα άλλο παιδάκι, δεν θα την αφήσω. Θα επέμβω. Κι απορώ που κάποιοι έχουν τη λογική "άστα να τα βρούνε μόνα τους"!

Επίσης η προσωπική μου εμπειρία με το δικό μου παιδί, μου έχει δείξει ότι αν του προσφέρω
αμέριστα την αγκαλιά μου και όση ασφάλεια χρειάζεται για όσο χρόνο θέλει, eventually θα αισθανθεί τόσο ασφαλής ώστε να φύγει μακριά μου. Για άλλα παιδιά δεν ξέρω και δεν μπορώ να πω. Αλλά το δικό μου έτσι έχει κάνει επανειλημμένως. Οπότε γιατί να αλλάξω τακτική αφού αυτή λειτουργεί καλά?

Πολλές φορές οι φίλοι ξεχνούν ότι το δικό μου είναι μικρότερο από τα δικά τους και ότι 9 ή ακόμα και 6 μήνες είναι τεράστια διαφορά ηλικίας στα 3 και στα 4 έτη ζωής! Πλέον όταν με «μαλώνουν» και με αποκαλούν υπερπροστατευτική, απαντώ: «εγώ απορώ που εσύ δεν είσαι έτσι!».

Ναι, ξέρω υπάρχουν όρια. Προσωπικά βλέπω ξεκάθαρα ότι υπάρχει μια λεπτή κόκκινη γραμμή μεταξύ του λογικού και του παραλόγου. Αλλά εγώ προτιμώ να είμαι κοντά σε αυτή τη γραμμή και να παλεύω καθημερινά να μη την ξεπεράσω (γιατί είναι σούπερ δύσκολες οι ισορροπίες), προκειμένου το παιδάκι μου να είναι πάντα ασφαλές και χαρούμενο!


Χρόνος

Πόσοι μήνες έχουν περάσει από την τελευταία φορά που έγραψα εδώ... Νομίζω 7. Περνάει ο χρόνος και δεν το καταλαβαίνω. Περνάει ο χρόνος και αντί να βελτιώνονται τα πράγματα στην Ελλάδα, χειροτερεύουν. (και μόνο που το έγραψα αυτό ακούγεται αστείο)!

So, στο 7μηνο που πέρασε δεν άλλαξαν και πολλά. Η κόρη μου μεγάλωσε. Η δουλειά μου βάλτωσε ακόμα περισσότερο και το μυαλό μου είναι συνεχώς στις βαλίτσες μου. Ναι. Τις βαλίτσες μου που θέλω να τις φτιάξω και να φύγω μακρυά από την κατήφεια που ζω. Θέλω να πάρω τους δικούς μου ανθρώπους και να φύγω.

Ο Χρόνος θα δείξει.