Παρασκευή 23 Δεκεμβρίου 2011

Υποδείξεις σε βαθμό κακουργήματος!

Όταν ήμουν έγκυος άρχισε να συμβαίνει κάτι που δεν το είχα φανταστεί ότι θα συνέβαινε. Άρχισαν διάφοροι στον περίγυρό μου να μου κάνουν υποδείξεις σχετικά με την εγκυμοσύνη μου. Υποδείξεις για πολλά γύρω από τις ορμόνες, την κοιλιά, τις ραγάδες, τα ρούχα... Κυρίως δεχόμουν υποδείξεις για την "συμπεριφορά" του μωρού (κινείται, στριφογυρίζει, κλωτσάει κλπ).  Και σε κάποιες στιγμές δεχόμουν σχόλια που ήταν ακόμα και προσβλητικά και στόχο είχαν να αμφισβητήσουν  την... "εμπειρία" μου σε θέματα εγκυμοσύνης! Το εντυπωσιακό όμως είναι ότι οι περισσότερες υποδείξεις  προέρχονταν από γυναίκες που δεν έζησαν ποτέ εγκυμοσύνη και δεν έχουν παιδιά.

Όλα τα παραπάνω ήταν προθέρμανση σε σχέση με αυτό που ακολούθησε όταν γέννησα. Υποδείξεις και σχόλια σε βαθμό κακουργήματος! Σχόλια σχετικά με τον θηλασμό, την διατροφή, τις πάνες, τα μωρομάντηλα, τις κρέμες, τα μπιμπερό, τις πιπίλες, το λίκνο, την κούνια, το μπάνιο, την αγκαλιά κλπ κλπ... Ατελείωτη η λίστα. Άποψη επί παντός επιστητού για όλα τα θέματα που αφορούν στην ανατροφή ενός μωρού. Πολλά από αυτά τα σχόλια ήταν τόσο κακεντρεχή που δεν άντεχα να αντικρίζω πια τα άτομα από τα οποία προέρχονταν. Αυτό που με ενοχλούσε κυρίως είναι ότι άκουγα κουβέντες που αμφισβητούσαν ευθέως και με κακό ύφος την ικανότητά μου ως μητέρα, από άτομα που τα είχα σε πολύ κοντινή θέση στην καρδιά μου. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την ατάκα : "Πριν βγάλεις βόλτα το παιδί το τάισες, ή είναι νηστικό?" από άτομο που δεν είχε κανένα θάρρος και κυρίως κανένα  λόγο να μου πει τέτοιο πράγμα. 
Και πάλι το υπέρ-εντυπωσιακό της υπόθεσης ήταν ότι τα περισσότερα τέτοια σχόλια προέρχονταν από άτομα χωρίς παιδιά (συμπεριλαμβανομένης και της παραπάνω ατάκας).

Τώρα, 9+18 μήνες μετά, αυτά τα έκοψα. Γιατί η αλήθεια είναι ότι τα επέτρεπα και γι' αυτό συνέβαιναν. Ήμουν και χαμένη στη μητρότητα στις αρχές και δεν πολύ-καταλάβαινα, οπότε δεν είχα χρόνο να αντιδράσω. Τώρα πια που μπήκαν τα πράγματα στη σειρά τους με το μωρό, κατάλαβα ποιοι είναι "φίλοι" και ποιοι "εχθροί". Και τους έβαλα όλους στη σωστή τους θέση στο μυαλό μου.
Δεν θα επιτρέψω ξανά σε κανέναν να μου κάνει υποδείξεις για την ανατροφή του παιδιού μου. Ειδικά αν πρόκειται για κακεντρέχειες. Και κυρίως σε αυτούς που δεν έχουν καμιά σχέση με το αντικείμενο. Αλλά και σε αυτούς που έχουν. Οι μεν γιατί δεν έχουν κανένα λόγο να μιλούν για κάτι που δεν γνωρίζουν, οι δε γιατί κάθε παιδί είναι τελείως διαφορετικό και ότι είναι καλό για έναν δεν είναι απαραίτητα καλό για όλους.

Πέμπτη 22 Δεκεμβρίου 2011

Αγάπη

Από τότε που ξεκίνησα να γράφω, έχω γράψει πολλά για την κόρη μου και την αγάπη μου γι' αυτήν αλλά, δεν έχω γράψει τίποτα για τον άντρα μου. Είμαστε 10 χρόνια και, μαζί. Από την πρώτη στιγμή που τον είδα κατάλαβα ότι είναι ο άνθρωπός μου. Αισθάνομαι έτσι από την πρώτη στιγμή και αυτό δεν έχει αλλάξει.  Πριν γεννήσω δεν είχα αμφισβητήσει ποτέ αυτά τα συναισθήματα. Με τον ερχομό του μωρού όμως μπήκε όλο μου το είναι σε πλήρη αμφισβήτηση. Και μέσα σε όλα μπήκε στο μάτι του κυκλώνα και η αγάπη μου για τον άντρα μου.
Είμαι εκ φύσεως υπερβολική και πληθωρική στα συναισθήματα, στις αντιδράσεις, στις αποφάσεις... Οπότε αυτή η τεράστια αλλαγή στη ζωή, η γέννηση του παιδιού μου, μου έφερε μεγάλη αναστάτωση. Στον υπερθετικό βαθμό! Ξαφνικά έγινα μάνα-Κέρβερος. Δεν εμπιστευόμουν κανέναν με το μωρό μου με αποτέλεσμα να είμαι πολύ επικριτική (μέχρι κακίας) με τους κοντινούς μου ανθρώπους και κυρίως με τον πατέρα του παιδιού μου. Τον αγαπημένο μου. Αυτό μας οδήγησε σε συγκρούσεις και μοιραία άρχισα να σκέφτομαι ότι δεν τον αγαπώ όπως παλιά. Κάτι που δεν είχε περάσει ποτέ ξανά από το μυαλό μου. Λάθος.
Έχει περάσει πια ο καιρός. Έχει μπει το νερό στο αυλάκι. Συνεχίζω να αισθάνομαι ανασφαλής και φοβισμένη όταν η μικρή μου δεν είναι κοντά μου. Αλλά έχω προσπαθήσει να κατεβάσω τα σπαθιά μου λιγάκι.  Και συνειδητοποίησα ότι τα σπαθιά μου ήταν ανάμεσα σε μένα και σ' εκείνον τόσο καιρό. Ανάμεσα σε μένα και τα συναισθήματά μου για εκείνον. Δεν σταμάτησα ποτέ να τον αγαπώ όσο την πρώτη μέρα. Τώρα τον αγαπώ ακόμα περισσότερο. Και είναι εκείνες οι μικρές ασήμαντες αλλά μοναδικές στιγμές που ζουζουνίζουμε με το μωρό μας, που αισθάνομαι ότι δεν υπάρχει τίποτα πέρα από αυτούς τους δύο ανθρώπους. Αγαπώ εκείνον και αγαπώ το μωρό μας. Είμαι πλήρης.

Δουλειά

Αν δεν έχεις γεννηθεί με το "προνόμιο" να έχεις τα πάντα, είναι υποχρεωτικό σε κάποιο σημείο να αρχίσεις να δουλεύεις. Μια επιλογή είναι να ξεκινήσεις από νωρίς, ώστε να μπορέσεις και να σταματήσεις νωρίς (αν υποθέσουμε ότι θα μπορείς να συνταξιοδοτηθείς ή θα έχεις κάνει καλή αποταμίευση). Η άλλη επιλογή είναι να ξεκινήσεις αργά. Τόσο αργά όσο στο επιτρέπουν οι σπουδές ώστε ξεκινώντας να εργάζεσαι να έχεις προλάβει να πλουτίσεις τα προσόντα σου (μεταπτυχιακά, διδακτορικά κλπ κλπ). Στην μία περίπτωση μπορεί μη έχοντας ειδικά προσόντα να μην έχεις και "ειδικό" μισθό. Στην άλλη περίπτωση σίγουρα δεν θα έχεις τη δυνατότητα να ξεμπερδέψεις νωρίς. Αν μπορείς να τα συνδυάσεις και τα δύο (με κάποιο μαγικό τρόπο) τότε όλα καλά. Το σίγουρο είναι ότι η δουλειά είναι μια κατάσταση στην οποία καταναλώνεις μεγάλο μέρος του καθημερινού-εβδομαδιαίου-μηνιαίου-ετησίου χρόνου σου για να μπορείς να ζεις με άνεση τον υπόλοιπο όποτε κι αν ξεκινήσεις.

Σε πολλούς χώρους εργασίας είναι must η παραμονή "after hours". Κι αν δεν συμβαδίζεις με αυτό δεν μπορείς να συμβαδίσεις γενικώς. Έχω ακούσει από εργοδότη σε interview την έκφραση: "Το ωράριο εδώ είναι 9 με ότι ώρα πάει"! Βέβαια όταν ήρθε η στιγμή να μιλήσουμε για χρήματα, καταλήξαμε σε  λιγότερα από όσα έπαιρνα στην εταιρεία από την οποία ήθελα να φύγω. Και τι κέρδισε με αυτό ο συγκεκριμένος εργοδότης? Σήμερα, σχεδόν 8 χρόνια μετά, η εταιρεία αυτή είναι στα πρόθυρα της κατάρρευσης έτοιμη να διαλυθεί και να πωληθεί και όλοι όσοι δουλεύουν σε αυτήν (με ωράριο 9 με ότι ώρα πάει) κινδυνεύουν να μείνουν άνεργοι. Ευτυχώς που αυτό το "9 με ότι ώρα πάει" με σταμάτησε (γιατί τους είχα απορρίψει εκεί, πριν καν φτάσουμε να μιλάμε για χρήματα)! Γιατί τελικά η δέσμευση δεν θα ήταν αμφίδρομη. Εγώ θα δέσμευα τον προσωπικό μου μόχθο και χρόνο για την εταιρεία. Η εταιρεία θα δεσμευόταν ότι θα έκανε τα πρέποντα ώστε να μη οδηγηθεί στην κατηφόρα? Θα μπορούσα να συνεχίσω να γράφω για ώρες σχετικά... Ο κόσμος σίγουρα δεν είναι δίκαιος. Αλλά νομίζω ότι I made my point.

Εκτός από αυτούς που νομίζουν ότι πρέπει να είναι έτσι, υπάρχει και η κατηγορία ανθρώπων που τους αρέσει να είναι έτσι. Το επιδιώκουν, το θέλουν. Τους αρέσει τόσο πολύ το αντικείμενό τους, η δουλειά τους και το βρίσκουν αναζωογονητικό να εργάζονται σκληρά και μέχρι ότι ώρα πάει, θυσιάζοντας την προσωπική τους ζωή.  Το κακό με αυτούς τους ανθρώπους είναι ότι όλο αυτό είναι η κοσμοθεωρία τους, ο τρόπος ζωής τους, και δεν μπορούν να καταλάβουν το αντίθετο. Και αν είναι ψηλά στην ιεραρχία και το "προβλέπει" και ο χαρακτήρας τους, τότε τα πράγματα μπορούν να γίνουν πολύ δυσάρεστα για τον περίγυρο. Αλλά, όπου έχω συναντήσει τέτοιους ανθρώπους, έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι  τελικά ο λόγος που τους συμβαίνει αυτό είναι ότι δεν υπάρχει τίποτα στην προσωπική τους ζωή που να τους ικανοποιεί τόσο όσο η δουλειά τους. Αν δεν έχεις ένα ζεστό σπίτι με αγάπη να γυρίσεις τότε δεν έχεις να πας πουθενά. Μένεις εκεί που είσαι. Και για να μην είσαι μόνος, κρατάς και τους άλλους. Όσο μπορείς....


Εδώ λοιπόν υπάρχει ένας διαχωρισμός ο οποίος προκαλεί και ένα βασικό ερώτημα: δουλεύω για να ζω, ή ζω για να δουλεύω?
Εγώ ανήκω σίγουρα στην 1η κατηγορία. Ποτέ δεν ήμουν της ... καριέρας και πάντα πίστευα ότι αυτό είναι ένα παραμύθι που πουλάνε στον εαυτό τους (και στους άλλους) αυτοί  που χρησιμοποιούν τη δουλειά τους, για να δικαιολογήσουν την έλλειψη και το κενό. Έλλειψη χρόνου και χώρου για ανθρώπους στην ζωή τους! Και, ναι. Μπορεί να έχουν χρήματα, άνεση και ένα κάποιο status... Αλλά τι να τα κάνεις αν δεν μπορείς να τα ζήσεις?

Not me. Όσο είναι δυνατό, θα αντιστέκομαι σε αυτό και θα το αποφεύγω. Δεν χρειάζομαι πολλά  για να είμαι ευτυχισμένη. Αντιθέτως χρειάζομαι  την αγάπη των δικών μου ανθρώπων και κυρίως της κόρης μου. Με χρειάζεται κι εκείνη τώρα που είναι μικρούλα, πολύ περισσότερο από ότι με χρειάζεται ένας κολλημένος mail server ή ένα δίκτυο σε DoS. Οπότε όχι. Δεν θα στερηθώ τίποτα για μια δουλειά. Όποια κι αν είναι αυτή, ότι και να "προσφέρει"!


Τετάρτη 21 Δεκεμβρίου 2011

Χριστούγεννα

Επιτέλους ήρθαν! Τα περιμένω πως και πως κάθε χρόνο. Από μικρό παιδί μου άρεσαν πάρα πολύ και πάντα αυτή την εποχή αισθανόμουν όμορφα ότι κι αν συνέβαινε. Φέτος που η κόρη μου είναι πιο μεγάλη και καταλαβαίνει περισσότερα πράγματα, είναι ακόμα πιο όμορφα. Ο ενθουσιασμός της είναι τεράστιος με πολύ μικρά και απλά όπως οι μπάλες στο δέντρο ή τα φωτάκια στους δρόμους. Κι αυτό είναι κάτι που με κάνει να ξαναζώ την παιδική μου ηλικία.
Merry Xmas λοιπόν!

Πέμπτη 15 Δεκεμβρίου 2011

December Heat

Είχα γράψει πριν μερικές μέρες εδώ για την εντύπωση που μου είχε δώσει ο φετινός Νοέμβρης ότι είναι ο πιο άνυδρος των τελευταίων ετών. Έκανα λάθος αλλά με μικρή απόκλιση από την αλήθεια. Πράγματι ο Νοέμβρης ήταν αρκετά "στεγνός" αλλά όχι όσο άλλες χρονιές.
Τώρα πιστεύω ότι ο Δεκέμβρης που διανύουμε είναι ο θερμότερος εδώ και χρόνια. Η υγρασία είναι απίστευτη εδώ και μέρες και το βράδυ νομίζω κάνει πολύ ζέστη. Μπορεί οι απόλυτες θερμοκρασίες να είναι χαμηλές αλλά η υγρασία κάνει την ατμόσφαιρα αποπνικτική.
Ψάχνοντας λοιπόν διαπίστωσα ότι μέχρι στιγμής το 2011 είναι το δεύτερο θερμότερο έτος παγκοσμίως (ακολουθώντας το 2010) μετά το 1850, που είναι η πρώτη χρονιά ever που άρχισαν να καταγράφονται μετεωρολογικά στοιχεία! Πιο συγκεκριμένες πληροφορίες για τον μήνα που διανύουμε δεν βρήκα, ίσως γιατί δεν έχει τελειώσει ακόμα. Αλλά και πάλι αναρωτιέμαι, αν έχουμε στοιχεία μόνο για 160 χρόνια για το κλίμα ενός πλανήτη που υπάρχει δισεκατομμύρια χρόνια, πως μπορούμε να εξάγουμε ασφαλή συμπεράσματα για κλιματική αλλαγή?
Πάντως η πρόγνωση του καιρού για την επόμενη εβδομάδα δεν είναι και πολύ αισιόδοξη και μάλλον κρύο και βροχούλα θα αργήσουμε να δούμε...

Παρασκευή 9 Δεκεμβρίου 2011

The Others

Αυτός ο χαρακτηρισμός είναι εμπνευσμένος από το Lost. Έτσι αποκαλούμε όσους δεν είναι εμείς και είναι... οι "άλλοι". Βασικά εμείς αποκαλούμε έτσι κάποιους συγκεκριμένους που δεν τους θεωρούμε "εμείς"! Και δυστυχώς όσο περνάει ο καιρός γίνεται όλο και πιο σαφές ότι πιο πολλοί είναι οι "άλλοι" παρά οι "εμείς". Και όσο περνάει ο καιρός χάνουμε την ελπίδα ότι μπορεί να προστεθούν κάποιοι νέοι "εμείς" στην... παρέα.
Προσπαθώ να καταλάβω γιατί συμβαίνει αυτό, αλλά προς το παρόν δεν έχω βγάλει ένα ασφαλές και ικανοποιητικό συμπέρασμα. Το σίγουρο είναι ότι ποτέ δεν φταίει μόνο ένας. Και ενώ έχω να καταλογίσω πολλά στους άλλους, έχω να καταλογίσω και πολλά (πάρα πολλά) σε μένα. Πρώτα από όλα την ελάχιστη ανοχή μου η οποία όσο περνάει ο καιρός μειώνεται σε σημείο που πιστεύω ότι σε λίγο καιρό θα στερέψει. Έπειτα την μηδενική υπομονή μου που ήταν πάντα βασικό χαρακτηριστικό μου. Το πιο δύσκολο όμως είναι η τεράστια δυσκολία μου στο να δίνω "άφεση αμαρτιών"! Ποτέ δεν μπόρεσα να συγχωρήσω εύκολα και να ξεχάσω. Και αυτό είναι κακό γιατί δεν αφήνω κανένα περιθώριο στην πιθανότητα να έχω κάνει λάθος.

Οι "άλλοι" όμως... Εδώ τα πράγματα είναι δύσκολα. Τι γίνεται όταν οι πράξεις κάποιου που λέει ότι θέλει να είναι "εμείς", αποδεικνύουν το εντελώς αντίθετο? Το μόνο που μπορεί να γίνει σε αυτή την περίπτωση είναι να υποδηλωθεί ότι αυτό που γίνεται απομακρύνει. Όμως πιστεύω ότι κάποιος "εμείς" δεν θα έπραττε ποτέ ως "άλλοι" ούτως ή άλλως. Κι αν κάτι δεν έχει πάει καλά (γιατί λάθη γίνονται) καταλαβαίνει αυτομάτως και διορθώνει χωρίς να χρειαστεί παρέμβαση.Οπότε...

Υπάρχει μια κατηγορία, που είναι η χειρότερη. Είναι οι άνθρωποι που δεν καταλαβαίνουν τίποτα από τα παραπάνω και δεν μπαίνουν ποτέ στη διαδικασία αυτής της ανάλυσης. Αυτούς τους κατατάσσω κατευθείαν στους "άλλους" και δυστυχώς εγώ ξέρω πολλούς.

Είναι λυπηρό, αλλά οι άνθρωποι δύσκολα έχουν καλές σχέσεις μεταξύ τους. Κύριο πρόβλημα είναι ο ανταγωνισμός. Ποιος είναι ο καλύτερος, πλουσιότερος, ομορφότερος κ.ο.κ. Η λίστα είναι μεγάλη... Κάποιοι αυτό το έχουν τόσο πολύ έντονο στο DNA τους που είναι πολύ δύσκολο να τους αντιμετωπίσεις και κατ' επέκταση να τους υποστείς.  Γιατί στην προσπάθειά τους να επιβεβαιώσουν την υπεροχή τους (στους άλλους ή στον εαυτό τους... δεν έχει σημασία), οι πράξεις τους μπορεί να είναι ιδιαιτέρως απεχθείς.

Η καλή πλευρά (γιατί υπάρχει και αυτή) είναι πολύ πιο "αραιοκατοικημένη" αλλά η ύπαρξή της είναι λόγος να είμαστε αισιόδοξοι ότι κάποια στιγμή θα μπορέσουμε να περάσουμε κι εμείς εκεί!

Τρίτη 6 Δεκεμβρίου 2011

Ύπνος

Ποτέ δεν τα πήγαινα καλά μαζί του. Από μικρή θυμάμαι τον εαυτό μου να περνάω ώρες ξύπνια μέσα στη νύχτα, είτε διαβάζοντας, είτε βλέποντας (trash) TV. Δεν μου συνέβαινε κάτι συγκεκριμένο που να με κρατάει ξύπνια. Απλώς δεν ήθελα να κοιμηθώ. Δεν νύσταζα. Κοιμόμουν λίγες ώρες την ημέρα και ποτέ δεν αισθανόμουν ότι έχω ανάγκη από περισσότερο ύπνο. Ποτέ δεν καταπιέστηκα. Κοιμόμουν πάντα όσο ήθελα. Λίγο!

Αυτό συνεχίστηκε μέχρι που γέννησα. Γιατί μετά έμενα ξύπνια αναγκαστικά. Δεν μπορώ να πω ότι το μωρό μου με ταλαιπώρησε αλλά έχασα το δικαίωμα της επιλογής! Εκεί που κοιμόμουν όποτε ήθελα για όσο ήθελα, ξαφνικά αυτό άλλαξε από την μια μέρα στην άλλη (κυριολεκτικά). Και εκεί που νύσταζα (!) και ήθελα να κοιμηθώ δεν μπορούσα γιατί έπρεπε να θηλάσω για μια ολόκληρη ώρα. Ή εκεί που ήμουν wide awake και δεν νύσταζα καθόλου (από την υπερένταση) έπρεπε να πιέσω τον εαυτό μου για να κοιμηθώ λίγο ώστε να έχω δυνάμεις για αργότερα. Το δεύτερο ειδικά ήταν ιδιαιτέρως δύσκολο...

Πριν γεννηθεί το μωρό μου πολλοί στον περίγυρό μου ήθελαν να με προετοιμάσουν ότι με τον ερχομό του μωρού "ύπνος τέρμα"! Εγώ εκνευριζόμουν λίγο (αλλά αυτό είναι άλλο topic), όμως δεν αγχωνόμουν γιατί ήξερα ότι είχα πάντα μικρές απαιτήσεις από τον Μορφέα. Μετά κατάλαβα την διαφορά του να μην έχεις το δικαίωμα της επιλογής. Η περίοδος της "μωρουδιακής" αϋπνίας πέρασε αλλά άφησε πίσω της αλλαγμένες συνήθειες ύπνου.

Και σήμερα πλέον κοιμάμαι όπου βρω!

:Ο)