Τετάρτη 10 Ιουλίου 2013

Overprotect

Eίμαστε μια σχετικά μεγάλη παρέα ζευγαριών που έχουμε όλοι νήπια. Tυχαίνει να είναι όλα σχεδόν στην ίδια ηλικία (μεταξύ 3 και 4) και το δικό μου παιδάκι είναι το μικρότερο από όλα (μόλις έκλεισε τα 3). Όλοι στην παρέα με θεωρούν... junior mom (!) και υπερβολικά υπερπροστατευτική! Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να δέχομαι πολλές (μα πάρα πολλές) υποδείξεις. Από το πότε θα έπρεπε να έχω αρχίσει το potty training (πιστεύουν ότι άργησα που ξεκίνησα λίγο πριν τα 3) μέχρι το πως κοιμάται το βράδυ (πιστεύουν ότι κάνω λάθος που αφήνω την κόρη μου να έρχεται όποτε θέλει στο κρεβάτι μου)!


Την ταμπέλα της υπερπροστατευτικής μαμάς,  μου την κόλλησαν τότε που η κόρη μου περπάτησε για πρώτη φορά και που ήταν για κάτι μήνες σε εκείνη την (τρομακτική) φάση «μεθυσμένου περπατήματος» και παραπατήματος. Εγώ, σαν νέα μαμά, ήμουν μέσα στο άγχος και έτρεχα από πίσω από τη μικρή μου συνέχεια. Τότε, με προέτρεπαν να την αφήνω να πέφτει και να χτυπάει στα πλαίσια του μη επικίνδυνου.. (αν υπάρχουν τέτοια) για να μάθει τον κίνδυνο. Εννοείται ότι δεν μπορούσα να το κάνω αυτό, κι έτσι το... άρπαξα το προσωνύμιο!

Τις πιο πολλές φορές δεν ενοχλούμαι, αφού οι υποδείξεις προέρχονται από πολύ αγαπημένα μου πρόσωπα έτσι κι αλλιώς. Αλλά σε γενικές γραμμές αυτό που με προβληματίζει (και ομολογουμένως με κουράζει) είναι η επιμονή όλων στην άποψή ότι είμαι υπερπροστατευτική. Θα μου πείτε, αφού το λένε όλοι οι δικοί σου, μήπως τελικά είσαι? Well… έχω την «ανάποδη» γνώμη! Και θα σας εξηγήσω τι εννοώ.

Να σας πω αρχικά ότι είμαι ο τύπος της μητέρας που θεωρώ λάθος να σπρώχνω διαρκώς το παιδί μου μακριά  μου για να μην κολλήσει στη φούστα μου και να ανεξαρτητοποιηθεί όσο το δυνατόν πιο γρήγορα (με ότι συνέπειες έχει αυτό). Είμαι επίσης κάθετα αντίθετη με τη λογική ότι το παιδί πρέπει να έχει αποστάσεις από τους γονείς για να είναι πιο υγιής η σχέση τους. Πχ. δεν υποστηρίζω σε καμιά περίπτωση τη μέθοδο cry it out, ούτε θα άφηνα ποτέ το παιδί μου στη γυναίκα που το κρατάει  για να πάω ταξίδι αναψυχής μόνη με τον άντρα μου, ή με παρέα. Το θεωρώ ανούσιο και κακό για την ψυχολογία του (και καθόλου καλό για τη δική μου).

Η αλήθεια είναι ότι την προσέχω πολύ την μικρή μου και γενικώς φοβάμαι μήπως πέσει, χτυπήσει, πονέσει, κινδυνέψει κλπ κλπ. Όταν πχ. βρισκόμαστε στις κούνιες ή στον παιδότοπο κάθομαι κοντά στο σημείο που παίζει, την παρακολουθώ στενά και προσπαθώ να μην αποσπάται η προσοχή μου. Τώρα πια δεν την ακολουθώ κατά πόδας όπως έναν-ενάμιση χρόνο πριν, αλλά γενικώς βρίσκομαι σε ετοιμότητα just in case. Και όταν λέω just in case δεν εννοώ μόνο στην περίπτωση που χτυπήσει εκείνη, αλλά και στην περίπτωση που κάνει κάτι σε κάποιο άλλο παιδάκι. Είμαι πάντα έτοιμη να επέμβω αν χρειάζεται. Αυτό είναι το ένα σημείο στο οποίο συναντώ διαφωνία με τους φίλους μου. Θεωρούν ότι τα παιδιά μας είναι αρκετά μεγάλα πλέον, ώστε να μην χρειάζεται η προσοχή μας να είναι τόσο τεταμένη και ώστε να μην χρειάζεται να επεμβαίνουμε όταν τσακώνονται! 

Επίσης η κόρη μου είναι αυτό που λέμε συνεσταλμένο παιδί και δεν της αρέσει η φασαρία, οι φωνές και η μεγάλη εντροπία. Όσο μεγαλώνει βέβαια γίνεται όλο και πιο κοινωνική και φασαριόζικη η ίδια. Αλλά όταν βρισκόμαστε σε άγνωστο χώρο με πολύ κόσμο και γενικώς πολύ βαβούρα, κολλάει πάνω μου. Κι εγώ την αφήνω, αφού έτσι αισθάνεται ασφαλής. Αυτό είναι ακόμα ένα πράγμα που οι φίλοι μου τονίζουν ότι «κάνω λάθος»! Θεωρούν ότι με το να επιτρέπω την προσκόλληση, όταν βλέπω ότι αισθάνεται ανασφάλεια,  δίνω λάθος μήνυμα. Θα έπρεπε, σύμφωνα με την άποψή τους, να την σπρώχνω μακριά μου προτρέποντάς την να συμμετέχει στην βαβούρα για να της δώσω το μήνυμα ότι αυτό δεν είναι επικίνδυνο και άρα δεν υπάρχει λόγος να αισθάνεται ανασφαλής.

Υπάρχουν κι άλλα πολλά παραδείγματα να σας πω, αλλά θα σας κουράσω. Η ουσία είναι ότι δεν συμφωνώ με τους φίλους μου. Για την ακρίβεια όχι μόνο δεν αισθάνομαι εγώ υπερπροστατευτική, αλλά επιπλέον πιστεύω ότι εκείνοι ΔΕΝ είναι αρκετά προστατευτικοί με τα δικά τους παιδιά.

Το βρίσκω αδύνατο να μην αγχώνομαι με το παιδί μου και να το αφήνω  να αλωνίζει και πχ. να κάνει ποδήλατο ανεξέλεγκτο σε μια πλατεία χωρίς να το κοιτάζω, μόνο και μόνο επειδή του είπα να μην φύγει από το σημείο. Απορώ που μπορεί κάποιος να το κάνει αυτό και επιπλέον να πίνει τον καφέ του ανενόχλητος. Ή αν δω την κόρη μου να τραβολογάει ή να ταλαιπωρεί ένα άλλο παιδάκι, δεν θα την αφήσω. Θα επέμβω. Κι απορώ που κάποιοι έχουν τη λογική "άστα να τα βρούνε μόνα τους"!

Επίσης η προσωπική μου εμπειρία με το δικό μου παιδί, μου έχει δείξει ότι αν του προσφέρω
αμέριστα την αγκαλιά μου και όση ασφάλεια χρειάζεται για όσο χρόνο θέλει, eventually θα αισθανθεί τόσο ασφαλής ώστε να φύγει μακριά μου. Για άλλα παιδιά δεν ξέρω και δεν μπορώ να πω. Αλλά το δικό μου έτσι έχει κάνει επανειλημμένως. Οπότε γιατί να αλλάξω τακτική αφού αυτή λειτουργεί καλά?

Πολλές φορές οι φίλοι ξεχνούν ότι το δικό μου είναι μικρότερο από τα δικά τους και ότι 9 ή ακόμα και 6 μήνες είναι τεράστια διαφορά ηλικίας στα 3 και στα 4 έτη ζωής! Πλέον όταν με «μαλώνουν» και με αποκαλούν υπερπροστατευτική, απαντώ: «εγώ απορώ που εσύ δεν είσαι έτσι!».

Ναι, ξέρω υπάρχουν όρια. Προσωπικά βλέπω ξεκάθαρα ότι υπάρχει μια λεπτή κόκκινη γραμμή μεταξύ του λογικού και του παραλόγου. Αλλά εγώ προτιμώ να είμαι κοντά σε αυτή τη γραμμή και να παλεύω καθημερινά να μη την ξεπεράσω (γιατί είναι σούπερ δύσκολες οι ισορροπίες), προκειμένου το παιδάκι μου να είναι πάντα ασφαλές και χαρούμενο!


Χρόνος

Πόσοι μήνες έχουν περάσει από την τελευταία φορά που έγραψα εδώ... Νομίζω 7. Περνάει ο χρόνος και δεν το καταλαβαίνω. Περνάει ο χρόνος και αντί να βελτιώνονται τα πράγματα στην Ελλάδα, χειροτερεύουν. (και μόνο που το έγραψα αυτό ακούγεται αστείο)!

So, στο 7μηνο που πέρασε δεν άλλαξαν και πολλά. Η κόρη μου μεγάλωσε. Η δουλειά μου βάλτωσε ακόμα περισσότερο και το μυαλό μου είναι συνεχώς στις βαλίτσες μου. Ναι. Τις βαλίτσες μου που θέλω να τις φτιάξω και να φύγω μακρυά από την κατήφεια που ζω. Θέλω να πάρω τους δικούς μου ανθρώπους και να φύγω.

Ο Χρόνος θα δείξει.

Τετάρτη 23 Ιανουαρίου 2013

Jinx

Από τη στιγμή που μπήκε το 2013 έχουν αρχίσει οι γκαντεμιές. Δεν πιστεύω απολύτως σε αυτά τα πράγματα: κακό μάτι, μαύρες γάτες, γκαντεμιά γενικότερα. Απλά κάπου στο πίσω μέρος του μυαλού μου  κρατάω ένα μικρό ψήγμα... "πίστης", ώστε να μπορώ να εξηγώ κάποια ανεξήγητα.

Από τη στιγμή που ξεκίνησε ο μήνας, λοιπόν, πολλά πράγματα έχουν πάει στραβά. Μαθαίνουμε άσχημα νέα (τα οποία δεν έχω καμιά διάθεση να συζητήσω εδώ), γίνονται ζημιές εδώ κι εκεί και το κυριότερο είναι ότι τα πράγματα στη δουλειά πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο.  Η λογική λέει ότι για όλα υπάρχουν εξηγήσεις. Ειδικά για τα θέματα της δουλειάς, όπου μια σειρά γεγονότων έχουν οδηγήσει τα πράγματα εδώ που είναι τώρα και που αυτά επηρεάζουν, ούτως ή άλλως, μια ολόκληρη χώρα!

Αλλά δεν μπορώ να μην σκέφτομαι ότι υπάρχει ένα είδος ενέργειας, κακής στην προκειμένη περίπτωση, που κατά καιρούς εντείνεται πολύ και επηρεάζει αρνητικότερα τις καταστάσεις.
Εν γένει πιστεύω ότι αν κάτι είναι να πάει στραβά θα πάει, όπως λέει και ο Murphy. Το θέμα είναι πόσο στραβά θα πάει και τι ζημιά θα κάνει!


Τετάρτη 9 Ιανουαρίου 2013

2013

Ναι. Όντως. 'Ήρθε το 2013 τελικά! Είχαμε μια αμφιβολία λόγω των διαφόρων προβλέψεων από μάγους, μελλοντολόγους και το τέλος του ημερολογίου, αλλά τελικά τα καταφέραμε. Πατήσαμε safely το 13. Και οι μελλοντολόγοι αναγκαστικά έκαναν recalculate το τέλος του κόσμου!

Εγώ, εδώ επίσης. Ίδια και διαφορετικά. Ίδια και διαφορετική. Το επερχόμενο τέλος του κόσμου ήταν κάπως στην άκρη του μυαλού μου. Μια μικρή (πολύ μικρή) ενδόμυχη φοβία την είχα. Αλλά κατά βάθος δεν είχα αμφιβολία ότι όταν ο κόσμος τελειώσει, τα πράγματα δεν θα είναι τόσο... απλά!


Παρασκευή 12 Οκτωβρίου 2012

Envy

Κάποια στιγμή έγινε αυτή η κουβέντα:
-"Εσύ το ξεκίνησες. Δηλαδή εμείς!"
-"Μα τι λες? Δεν είχα ποτέ τέτοια πρόθεση. Δεν το ξεκινήσαμε εμείς. Κάνεις λάθος!"
-"Εσύ κάνεις λάθος. Δεν σου λέω ότι υπήρχε πρόθεση. Σου λέω απλώς ότι έγινε! Eν αγνοία σου, αλλά έγινε! Εκεί κάπου γύρω στο 2007 ήταν."
-"Κι εγώ σου λέω ότι δεν έκανα τίποτα περισσότερο από αυτό που κάνουν συνήθως οι φίλοι που τα λένε μεταξύ τους. Αν αυτοί αυτά που λέγονται τα ακούν σαν ατάκες επίδειξης που τους κάνουν να αισθάνονται μειονεκτικά, αυτοί έχουν το πρόβλημα. Εγώ που ακριβώς έχω κάνει λάθος? Αυτοί είναι κομπλεξικοί και ζηλιάρηδες!"
-"Δεν είναι έτσι οι φίλοι. Έπρεπε να είχες καταλάβει το ζόρι που τραβάνε και να είσαι πιο διακριτική μαζί τους! Πιο μεγάθυμη!"

Σκέφτηκα, ξανασκέφτηκα και είπα "Ναι.. δίκιο έχει. Θα έπρεπε να είμαι πιο cool. Να μη λέω τόσα. Αφού σε ξέρω τι κολλήματα έχεις. Φίλη είσαι στην τελική! Γιατί να θέλω να σε κάνω να αισθάνεσαι  άσχημα? την επόμενη φορά θα είμαι πιο προσεκτική!"

Έλα όμως που ακολούθησαν πολλές άλλες συναντήσεις που εγώ μεν προσπαθούσα να είμαι όσο πιο συμμαζεμένη γινόταν, εσύ με προκαλούσες! Σαν να είχες καταλάβει τι σκέφτομαι και προσπαθούσες να με παρασύρεις. Να με πας στα όριά μου. 

Και ναι. Κάποιες φορές πήγα στα όρια. Τα ξεπέρασα. Και το αποτέλεσμα ήταν εσύ να νιώσεις ακόμα χειρότερα κι εγώ να αρχίσω να νιώθω ευχαρίστηση που ανταποκρίθηκα τόσο επιτυχημένα στην πρόκληση!

Τελικά ότι και να κάνω τα πράγματα δεν θα αλλάξουν. Είσαι αυτή που είσαι. Και όσο κι αν προσπαθώ να δω τα πράγματα με άλλο μάτι, φροντίζεις συχνά να με... επαναφέρεις στην τάξη! 

Έχω κάνει πολλές προσπάθειες να την δω αλλιώς μαζί σου. Κυρίως προσπαθώ να συνυπολογίζω πάντα το background μας, που είναι μακρύ και μεγάλο! 
 
Αλλά όπως και να το κάνουμε είσαι αυτή που είσαι. Κι εγώ το ίδιο.

Α, όχι. Δεν θα βγάλω την ουρά μου απ' έξω! Εξάλλου it takes two to tango που λένε. Απλά τώρα περιγράφω μια κατάσταση από την δική μου πλευρά. Δεν αμφιβάλω καθόλου ότι κι εσύ θα είχες πολλά να πεις αντίστοιχα.

Ένα είναι σίγουρο. Δεν το ξεκίνησα εγώ! Παραδέχομαι όμως ότι το συνεχίζω γιατί με διασκεδάζει!!


No HelP!

Ένας δικός μου άνθρωπος θέλοντας να βοηθήσει έναν (επί μακρόν) άνεργο φίλο, μεσολάβησε για να βρεθεί εργασία. Η προσφερόμενη θέση δεν ήταν ιδανική αλλά ήταν η μόνη διαθέσιμη. Κι αν  αναλογιστούμε τα απίστευτα ποσοστά ανεργίας, πάλι καλά που υπήρξε μια θέση. Κατά την άποψή μου ο φίλος θα έπρεπε να είναι ευγνώμον  για τη βοήθεια που έλαβε! Όμως όχι. Δυσαρεστήθηκε έντονα με το είδος της εργασίας που του προσέφεραν. Βέβαια την πήρε γιατί η μακρά ανεργία του έχει δημιουργήσει μεγάλο πρόβλημα. 

Διαπίστωσα ότι όχι μόνο δεν τρέφει κανένα ευγενικό συναίσθημα απέναντι στον άνθρωπο που τον βοήθησε, αντιθέτως έχει κακιώσει και αισθάνεται προσβεβλημένος! Δεν ξέρω ποιες ακριβώς ήταν προσδοκίες του. Όμως υποθέτω ότι δεν θα έπρεπε να είναι μεγάλες καθώς ένας από τους λόγους της δυσκολίας του να βρει δουλειά ήταν και η παντελής έλλειψη προσόντων. Πάντως εκ του αποτελέσματος κρίνω ότι είχε μεγαλύτερες αξιώσεις και προφανώς περίμενε κάτι "καλύτερο".  

Αυτό το γεγονός μου δημιούργησε σκέψεις: Γιατί ο συγκεκριμένος άνθρωπος θύμωσε και προσεβλήθη που δεν του έγινε καλύτερη πρόταση ενώ γνωρίζει πολύ καλά ότι αυτό που του προτάθηκε ήταν το μόνο που υπήρχε? Γιατί να μην εκτιμήσει το ότι ένας συνάνθρωπος του είχε την καλοσύνη να ενδιαφερθεί γι' αυτόν και να τον βοηθήσει? Γιατί να έχει την απαίτηση  κάποιος άλλος να του λύσει το δικό του πρόβλημα?

Αναρωτιέμαι λοιπόν, μήπως είναι προτιμότερο ο καθένας να κλειστεί στο καβούκι του και να μην  ασχολείται με τους άλλους? Μήπως το "αγαπάτε (και βοηθάτε) αλλήλους" είναι τελικά ξεπερασμένο μότο, παρόλο που είναι πολύ ωραίο στη θεωρία? Μήπως οι άνθρωποι είναι τόσο εγωκεντρικοί που δεν μπορούν να εκτιμήσουν ο ένας τον άλλο? Και μήπως τελικά πρέπει να αποφεύγουμε να "ανακατευόμαστε" στις ζωές των άλλων, ακόμα κι αν οι προθέσεις μας είναι οι καλύτερες, για να μην καταλήγουμε και απολογούμενοι?
Ναι, δεν ακούγεται πολύ ευγενές. Αλλά ένα από τα πρώτα πράγματα που έχει χαθεί στις μέρες μας είναι η ευγένεια και στη συνέχεια η αλληλοεκτίμηση. Με λύπη διαπιστώνω ότι πρυτανεύει ο ωφελιμισμός! Κρίμα...

Πέμπτη 20 Σεπτεμβρίου 2012

Blue

 Τώρα τελευταία είμαι... blue. Αυτό που λένε για να χαρακτηρίσουν το αίσθημα του να είσαι ... down!! 

Οφείλεται κυρίως στο γεγονός ότι η δουλειά μου έχει γίνει εξαιρετικά βαρετή και λόγω της οικονομικής κρίσης στην οποία βουλιάζει η χώρα και του πανικού που έχει επιφέρει, δεν μπορώ (και δεν πρέπει) να την εγκαταλείψω.

Αυτό το συναίσθημα ανησυχίας και αρνητισμού απέναντι στην εργασία μου το έχω νιώσει κι άλλες φορές, λιγότερο ή περισσότερο έντονα. Άλλες τρεις φορές για την ακρίβεια. Και προσδιορίζονται χρονικά σε περίπου ένα οκτάμηνο πριν παραιτηθώ από τη μια δουλειά για να πάω στην επόμενη! 

Μάλιστα σε μια από τις προηγούμενες τέτοιες περιπτώσεις ήμουν τόσο αρνητική που είχα γίνει, αφενός, κακότροπη με τους συναδέλφους και αφετέρου άεργη! Το είχα κλείσει το μαγαζί κανονικά δηλαδή.

Αυτή τη φορά δεν είμαι (νομίζω) καθόλου κακότροπη. Ίσως λίγο γκρινιάρα, αλλά όλοι δεν είναι αυτόν τον καιρό? Ούτε άεργη. Το αντίθετο θα έλεγα. Και μάλιστα κάποιες μέρες κουράζομαι υπερβολικά, ενώ θα μπορούσα να το αποφύγω. 

ΟΚ. Μπορεί να φταίει ότι είμαι και 41 ετών και βλέπω τη ζωή με διαφορετικό μάτι. Σίγουρα αντιμετωπίζω την κατάσταση ωριμότερα από παλιά. Πάντως νιώθω πολύ κουρασμένη εδώ και θέλω να φύγω. Να αλλάξω. Να κάνω κάτι καινούριο. Αλλά φοβάμαι. Νομίζω ότι παραμεγάλωσα για ριζικές αλλαγές.Τώρα έχω και οικογένεια, παιδί, υποχρεώσεις. 

Έλα όμως που εδώ αισθάνομαι όλο και πιο πολύ... unappreciated. Και παρόλο που έχω πολλές ανασφάλειες για τις δυνατότητές μου, σε έναν βαθμό αντιλαμβάνομαι ότι αξίζω περισσότερα από αυτά που μου... δίνουν εδώ και αυτό το συναίσθημα με κατακλύζει καθημερινά.

Αν είχαμε ένα σοβαρό HR Department, θα πήγαινα και θα έθετα το πρόβλημα ως εξής: "Ανήκω σε μια ομάδα που δεν με ενσωματώνει (δεν ξέρω γιατί) και ο αρχηγός της ομάδας ενώ δεν έχει όραμα και δεν μοιράζει ευθύνες-tasks-guidelines, κριτικάρει διαρκώς αρνητικά και πολύ αυστηρά την όποια πρωτοβουλία τολμήσει να πάρει κάποιος.

Αλλά επειδή δεν έχουμε κάτι τέτοιο (νομίζω δεν έχουμε γενικώς HR) είναι αδύνατο να βρω το δίκιο μου.  Αντί αυτού, κάνω ότι μπορώ ελπίζοντας ότι τουλάχιστον δεν θα εισπράξω επίπληξη. Κι επειδή αυτό είναι δύσκολο, κάνω όσο λιγότερα γίνεται όσο πιο σπάνια μπορώ!

Δηλαδή, το μαγαζί είναι κλειστό! Τέλος!