Αγάπη

Από τότε που ξεκίνησα να γράφω, έχω γράψει πολλά για την κόρη μου και την αγάπη μου γι' αυτήν αλλά, δεν έχω γράψει τίποτα για τον άντρα μου. Είμαστε 10 χρόνια και, μαζί. Από την πρώτη στιγμή που τον είδα κατάλαβα ότι είναι ο άνθρωπός μου. Αισθάνομαι έτσι από την πρώτη στιγμή και αυτό δεν έχει αλλάξει.  Πριν γεννήσω δεν είχα αμφισβητήσει ποτέ αυτά τα συναισθήματα. Με τον ερχομό του μωρού όμως μπήκε όλο μου το είναι σε πλήρη αμφισβήτηση. Και μέσα σε όλα μπήκε στο μάτι του κυκλώνα και η αγάπη μου για τον άντρα μου.
Είμαι εκ φύσεως υπερβολική και πληθωρική στα συναισθήματα, στις αντιδράσεις, στις αποφάσεις... Οπότε αυτή η τεράστια αλλαγή στη ζωή, η γέννηση του παιδιού μου, μου έφερε μεγάλη αναστάτωση. Στον υπερθετικό βαθμό! Ξαφνικά έγινα μάνα-Κέρβερος. Δεν εμπιστευόμουν κανέναν με το μωρό μου με αποτέλεσμα να είμαι πολύ επικριτική (μέχρι κακίας) με τους κοντινούς μου ανθρώπους και κυρίως με τον πατέρα του παιδιού μου. Τον αγαπημένο μου. Αυτό μας οδήγησε σε συγκρούσεις και μοιραία άρχισα να σκέφτομαι ότι δεν τον αγαπώ όπως παλιά. Κάτι που δεν είχε περάσει ποτέ ξανά από το μυαλό μου. Λάθος.
Έχει περάσει πια ο καιρός. Έχει μπει το νερό στο αυλάκι. Συνεχίζω να αισθάνομαι ανασφαλής και φοβισμένη όταν η μικρή μου δεν είναι κοντά μου. Αλλά έχω προσπαθήσει να κατεβάσω τα σπαθιά μου λιγάκι.  Και συνειδητοποίησα ότι τα σπαθιά μου ήταν ανάμεσα σε μένα και σ' εκείνον τόσο καιρό. Ανάμεσα σε μένα και τα συναισθήματά μου για εκείνον. Δεν σταμάτησα ποτέ να τον αγαπώ όσο την πρώτη μέρα. Τώρα τον αγαπώ ακόμα περισσότερο. Και είναι εκείνες οι μικρές ασήμαντες αλλά μοναδικές στιγμές που ζουζουνίζουμε με το μωρό μας, που αισθάνομαι ότι δεν υπάρχει τίποτα πέρα από αυτούς τους δύο ανθρώπους. Αγαπώ εκείνον και αγαπώ το μωρό μας. Είμαι πλήρης.