Αποφάσισα να γράφω. Για την καθημερινότητά μου στη δουλειά, για τις σκέψεις μου, για την κόρη μου! Ότι μου κατέβει! Κάτι σαν ημερολόγιο. Οπότε σήμερα θα ξεκινήσω από... το πρωί.
Ξύπνησα γύρω στις 6μιση και δεν μπορούσα να σηκωθώ από το κρεβάτι μου. Ευτυχώς η μικρή μου ήταν σε βαθύ ύπνο οπότε δεν την ξύπνησε το ξυπνητήρι μου, ούτε το νερό στο ντους. Ξεκίνησα στις 7μιση να πάω στη δουλειά και η κίνηση στον δρόμο ήταν αυξημένη για τέτοια ώρα... Άργησα να φτάσω στο γραφείο και πριν προλάβω να μπω μέσα με περίμενε ήδη δουλειά! Καφέ κατάφερα να ξεκινήσω να πίνω μιάμιση ώρα μετά την άφιξή μου στο γραφείο! Και ακόμα και τώρα δεν έχω συνέλθει. Μάλλον χρειάζομαι άλλον ένα...
Σήμερα είναι μια μέρα φορτωμένη. Γενικά στην δουλειά μου δεν "σκοτωνόμαστε" κιόλας, αλλά όταν έχουμε δουλειά, «πήζουμε». Είναι που έλειπα και πολύ καιρό λόγω εγκυμοσύνης-γέννας-θηλασμού οπότε είναι και πολλά τα θέματα που έμειναν πίσω στην διάρκεια της απουσίας μου. Προσπαθώ λοιπόν να τα προλάβω όλα αλλά και να προσαρμοστώ. Μια προσαρμογή δύσκολη στους εργασιακούς ρυθμούς που τους είχα ξεχάσει, αλλά και στους ρυθμούς της μητρότητας που δεν τους ήξερα καθόλου. Η αλήθεια είναι ότι όταν εγκαταλείψεις κάτι για πολύ καιρό, μετά θέλεις χρόνο για να το ξαναθυμηθείς. Και όσο μεγαλώνουμε γινόμαστε όλο και περισσότερο δυσπροσάρμοστοι (κατά την άποψή μου). Πάντως προσπαθώ...
Ήρθε η ώρα για τον καφέ Νο2.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου