Τρίτη 27 Μαρτίου 2012

Competition

Πήρα ένα καινούριο. Είχα ένα, αλλά... χάλασε. Χάρηκα που το πήρα γιατί το παλιό δεν μου άρεσε και το είχα βαρεθεί. Είχα καιρό τώρα την επιθυμία να το αντικαταστήσω και μόλις βρήκα ευκαιρία το έκανα. Ήμουν τόσο χαρούμενη για το καινούριο μου που το έγραψα στο twitter. Έγραψα διάφορα.

Κάποιος που με ακολουθεί επισταμένα και παρακολουθεί όλες μου τις κινήσεις, είδε αυτά που έγραψα. Αυτός ο κάποιος δεν είναι ένας τυχαίος. Είναι ένας συγκεκριμένος κάποιος που έχει αποφασίσει (από μόνος του) ότι υπάρχει "διαγωνισμός" μεταξύ μας. Επικράτησης του καλύτερου, ομορφότερου, δυνατότερου (?), πλουσιότερου (!) και γενικώς πιο επιτυχημένου! Το twitter μου, το παρακολουθεί μανιωδώς για να ξέρει τι κάνω και πως κινούμαι ώστε να μπορέσει να με "ανταγωνιστεί" και να μου αποδείξει ότι είναι καλύτερος από μένα.


Όταν έγραψα στο twitter, αρχικά δεν υπήρξε αντίδραση από αυτόν. Υπήρξαν όμως πειράγματα και σχόλια από άλλους που μου... "έδωσαν την ευκαιρία" να πω πιο πολλά για το καινούριο μου.  Δεν το πολυσκέφτηκα, αλλά μου πέρασε από το μυαλό ότι δεν θα υπάρξει αντίδραση γιατί μάλλον το καινούριο μου θεωρήθηκε minor και ανάξιο ανταγωνισμού.  Τελικά όμως έκανα λάθος. Ήρθε και το σχόλιο: "Έχω κι εγώ το ίδιο. Και μάλιστα είναι ένα click καλύτερο από το δικό σου! Μη νομίζεις δηλαδή ότι είσαι η μόνη με τέτοιο!!!".  Ο διάλογος δεν ήταν ακριβώς έτσι, αλλά αυτό ήταν το νόημα. Μάλιστα, κατάλαβα ότι υπήρχε προεργασία ώστε η διατύπωση να είναι έντεχνη. Προφανώς ξόδεψε ενέργεια στο πως θα το αναφέρει και τι ακριβώς θα πει για να κάνει ακόμα μεγαλύτερη εντύπωση!

Όλο το παραπάνω είναι ένα από τα πολλά (πάρα πολλά) παρόμοια που έχουν συμβεί τα τελευταία χρόνια! Δεν το έχω προκαλέσει. Όχι συνειδητά και όχι ηθελημένα. Το γεγονός ότι συμβαίνει, δεν οφείλεται σε μένα. Το έχω αναλύσει πολύ γιατί είναι μια κατάσταση που χρόνο με τον χρόνο επιδεινώνεται και έχει προκαλέσει πλήγμα στην σχέση μας. Το πρόβλημα το έχει ο κάποιος και όχι εγώ. Αυτό είναι σίγουρο. Αλλά αναγνωρίζω ότι έχω κι εγώ ένα μικρό μερίδιο ευθύνης.

Μια γνώμη λέει ότι και μόνο το ποιος είσαι και το πως άγεσαι και φέρεσαι αρκεί για να προκαλέσει. Τι? Τη ζήλια? Και γιατί φταίω εγώ αν κάποιος ζηλεύει?
Δε φταις εσύ που ζηλεύει, προφανώς. Αλλά αν έχεις αντιληφθεί τη ζήλια, μη την προκαλείς!
Το "προκαλώ" στην συγκεκριμένη περίπτωση σημαίνει ότι κάνω πράγματα που γνωρίζω εκ των προτέρων ότι θα δημιουργήσουν μια αλυσίδα συναισθημάτων με αποκορύφωμα τον φθόνο και την ανάγκη "απάντησης"! Ε, ναι αυτό το έχω κάνει.

Μέχρι το χρονικό σημείο που δεν είχα ακόμα πολυκαταλάβει τι παίζεται, 9 στις 10 φορές που "προκάλεσα" ούτε καν το αντιλήφθηκα! Διαπίστωνα με τον καιρό ότι και μια αγορά, ή ένα ταξίδι, ή μια βραδινή έξοδος, ή γενικά ο τρόπος ζωής, ή ακόμα και τα δώρα που προσέφερα κατά καιρούς, γινόταν αντικείμενο έντονου φθόνου. Δεν μου είχε περάσει όμως καθόλου από το μυαλό ότι προκαλώ, γιατί όλα αυτά δεν τα θεωρούσα δύσκολα ή ακατόρθωτα! Πόσο μάλλον "ζηλευτά"!

Όμως υπάρχουν άνθρωποι που φθονούν πολύ, ακόμα και το πιο μικρό και ταπεινό πράγμα. Και που αισθάνονται μονίμως μειονεκτικά και ανταγωνιστικά απέναντι σε άλλους. Και αυτό τους κάνει να προσπαθούν διαρκώς και με 1000 τρόπους να αποδείξουν ότι είναι καλύτεροι.

Πλέον το έχω καταλάβει πολύ καλά. Η μακριά σειρά από (ατυχή) γεγονότα έδειξε ότι αυτός ο συγκεκριμένος twitter follower μου, ανήκει σε αυτή την κατηγορία. Και πλέον πολλές φορές προκαλώ και μάλιστα πολύ και συνειδητά. Αλλά το κάνω γιατί με διασκεδάζει αφάνταστα. Γιατί ο τρόπος αντίδρασης είναι παιδαριώδης και μου προκαλεί γέλιο! Ταυτόχρονα όμως έχω καταχωρήσει τη σχέση σε άλλη κατηγορία πια. Και αυτό είναι λυπηρό...

Δεν υπάρχουν σχόλια: